مثل شیشه: فرهنگ شفافیت در ابر آروان

از روزی که ابر آروان شکل گرفت، ما همیشه سعی کردیم با چشم باز نگاه کنیم، متفاوت فکر کنیم، و مستقل تصمیم بگیریم، چون به‌نظر ما این تنها راه متمایز بودنه. سنت‌های خیلی زیادی بود که وقتی دقت کردیم، دلیل موجهی برای دنبال کردنشون پیدا نکردیم. یکی از این سنت‌ها پنهان‌کاری بود.

خیلی از شرکت‌ها و سازمان‌ها اصرار و علاقه خاصی به حفاظت از اطلاعات دارن. این «اطلاعات حفاظت شده» ممکنه شامل هر چیزی بشه: از رایج‌ترینش، یعنی آمار درآمد و فروش شرکت شروع می‌شه، با پنهان‌کاری درباره دستمزد همکارها ادامه پیدا می‌کنه، و بعضی وقت‌ها به مواردی مثل صاحبان و سهامداران شرکت و حتی اینکه در شرکت چه خبره و کی داره چه کار می‌کنه هم می‌رسه.

اما چرا؟ چقدر از این اطلاعاتی که پنهان می‌کنیم، اگر بیان بشه واقعا به جایی لطمه می‌زنه؟ آیا اگر اعضای تیم بدونن در شرکت چه خبره همه چیز به هم می‌ریزه؟ آیا واقعا دستمزدها در مجموعه اینقدر نامتوازن هست؟ آیا رقیب ما با دانستن این اطلاعات ناگهان دارای مزیت‌های رقابتی جدیدی می‌شه؟ آیا بازار تکان می‌خوره؟

در عوض با پنهان کردن چنین چیزهای ساده‌ای، بیشتر از هر چیزی این فضا و فرهنگ تیم خود ماست که لطمه می‌بینه. اعتماد عمیقی شکل نخواهد گرفت، ارتباطات خشک و روغن‌کاری باقی خواهد ماند، فرایندها پر از اصطکاک خواهد شد، حس تعلق و وفاداری متزلزل باقی می‌مونه، و هر کسی دور خودش یک حصار می‌کشه از خودداری و حرف‌هایی که به زبان نمیاره.

البته شفافیت موضوعی سرسری نیست. قبل از اون باید در فضای تیم پایه‌های فرهنگی رو بنیان گذاشت که انتقاد و انتقادپذیری، گفتگو و تعامل، و انصاف و صداقت رو رواج بده. در چنین فضایی شفافیت می‌تونه تیم رو منسجم و همراه کنه، و همه در راستای مسیر کلی مجموعه فعالیت خواهند کرد.

ما در ابر آروان تلاش کردیم این شفافیت رو ایجاد کنیم. مثلا از جمله کارهایی که در این راستا انجام دادیم، شفافیت دستمزدهاست که شامل ناخدای مجموعه هم می‌شه. شما هم می‌تونید ساختار و فرمول پرداخت دستمزد ابر آروان رو ببینید.

یادم هست زمانی دوستی که در زمینه منابع انسانی کار می‌کرد، از بدترین خاطره حرفه‌ایش تعریف کرد که یک روز فهرست دستمزدهای مجموعه رو به اشتباه برای تمام کارکنان مجموعه ایمیل کرده بود. همون‌جا، با تصور اینکه اخراج خواهد شد، وسایلش رو جمع کرده بود و به خونه رفته بود. ولی واقعا این موضوع اینقدر وحشتناکه؟ ما این‌طور فکر نمی‌کنیم. در عوض ما سعی داریم راه دیگری بریم، و طول راه با هشیاری مسیر خودمون رو اصلاح خواهیم کرد. تا اینجا که خوب بوده.